«تنهایی سالمندان؛ بحران خاموش جامعه مدرن»

به گزارش پایگاه خبری خبربین آنلاین ،در گذشته، خانواده‌های گسترده و چندنسلی رایج بودند؛ پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها در کنار فرزندان و نوه‌ها زندگی می‌کردند و نقش فعالی در تربیت، انتقال تجربه و ایجاد حس تعلق داشتند. اما امروزه با رشد آپارتمان‌نشینی، مهاجرت شغلی، و تغییر ارزش‌های اجتماعی، بسیاری از سالمندان در خانه‌هایی تنها زندگی می‌کنند—در سکوتی که گاه ماه‌ها با کسی حرف نمی‌زنند.

مطالعات نشان داده‌اند که تنهایی مزمن در سالمندان می‌تواند منجر به افزایش فشار خون، بیماری‌های قلبی، زوال عقل، افسردگی و حتی کاهش طول عمر شود. این موضوع فقط یک دغدغه فردی نیست، بلکه یک چالش اجتماعی‌ست که نیاز به سیاست‌گذاری، فرهنگ‌سازی و اقدام عملی دارد.

در برخی کشورها، برنامه‌هایی مثل «دوست تلفنی»، «هم‌نشین داوطلب»، یا «کافه‌های سالمندی» راه‌اندازی شده‌اند تا ارتباط اجتماعی سالمندان تقویت شود. در ایران نیز برخی سازمان‌های مردم‌نهاد تلاش می‌کنند با ایجاد فضاهای گفت‌وگو، برنامه‌های تفریحی، و دیدارهای دوره‌ای، این خلأ را پر کنند—اما هنوز جای کار زیادی باقی‌ست.

از طرفی، نقش خانواده‌ها بسیار کلیدی‌ست. تماس‌های منظم، دیدارهای کوتاه ولی صمیمی، و حتی دعوت سالمندان به تصمیم‌گیری‌های خانوادگی می‌تواند حس ارزشمندی و تعلق را در آن‌ها زنده کند. سالمندان نیاز به دیده شدن دارند—نه از روی ترحم، بلکه از روی احترام و عشق.

انتهای پیام/